Aşk Olsun...

En güçlü sözler sarfedilmeyi bekleyenlermiş. Bunu düşünen bir yazar her an yazamamayı arzularmış. Bunu arzularken kalemine taşanlarmış onu "o" eden.

Yetinilmeyen, yetim düşünceli cümlelerin peşinden koşarken, komutanını arayan asker edasıyla tutulan merhamet yüklü bir el, kalemin tetiğini çekiyor. Sıralıyor harflerin kombinasyonunu.

Mevsim yalıyor suratını adamın. Emin adımlarla hayata karşı yürüyüşlerin adını koyduğu kış, sert geçmeyen bir türkünün az tekrarlanan nakaratı olmuş artık. Bir kış ki ne poyrazı poyraz, ne karı kar. Özlenen İstanbul kışları gibi geçiyor hayatın en zor anları. Geldiğinde yolları kapayan, denenmediğinde insanı İzmir kışları gibi tecrübelendiren.

Ne kışlar gördü edebiyatının altında aslında ne kışlar daha göreceğiz düşüncesinin cesaretli itirafı geçmiyor dilimizin ucundan. Aldığımız yolların kilometre taşları, ya elimizde bir kış kırışıklığı ya da göz kenarlarımızın da ezber botoks beklentisini doğuruyor. Aldığımız darbeler bir boksör edasıyla sarsıyor ama yıkmıyor. Gücünü aldığımız kaynağın sağlamlığı tutuyor bizi. Ya da sahte düşüncelerin sahte güçleri...

Vazgeçmek istemediğimiz şeylerin zamanla elimizden gittiğini zannettiğimiz kışlarda, vazgeçemeyeceğimiz müptelası olunan şeyler uğruyor durağımıza. Ya da biz o duraktan geçiyoruz. Hayatı okuyan gözlerimizle, hafif tebessümlerimizle, anlamı okunan realiteler olduğunu görüyoruz bunların ve onlara anlamlar yüklüyoruz. Yaşamın verdiği olgunlukla, tecrübe denizinde yüzerken o denizdeki zerreliğimizin biricikliği bu hayalin sarhoşu ediyor bizi. Tüm yaşanmamışlıkların... Öyle ki; böylesi soyut düşünceli bir yazının içinde kurban giden bir öneme haiz oluyor. Hayallerimizde büyüttüklerimiz, dile getiremediklerimiz. Hayal etmedikçe büyütemediklerimiz.

Var olduğuna inanılan hayatın gerçeğine...Hayal ettikçe…

Aşk olsun...

Emrah Akcan